Conquista cruzada de Mallorca

Espedición a les Islles Baleares
	Parte de Cruzaes
Fecha	1113 (Gregorianu) → 1115 (Gregorianu)
Llugar	Islles Baleares
Resultáu	Victoria cristiana decisiva
Belixerantes
República de Pisa; Condáu de Barcelona; Condáu de Provenza; Xulgáu de Torres; Estaos Pontificios	Taifa de Mallorca; Almorávides
Comandantes
Pietro Moriconi; Ramón Berenguer III de Barcelona; Hugo II de Ampurias; Saltaro de Torres comandante2 = Abu-I-Rabi Sulayman (P.D.G.)
Fuercies en combate
300 barcos pisanos; 150 barcos barceloneses y provenzales	Desconocíes
Baxes
Desconocíes	Altes
	[editar datos en Wikidata]

Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "fecha"

Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "parte_de"

Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "descripción_imaxe"

Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "imaxe"

El asaltu pisano-catalán a les islles Baleares, que na dómina yeren una taifa musulmana, consistió nuna espedición en represalia polos actos de piratería cometíos polos musulmanes que la habitaben, llevada a cabu por Ramón Berenguer III y los sos aliaos, en 1114. Fundada nun tratáu de 1113 ente la República de Pisa y el Conde de Barcelona, tenía como oxetivu arrampuña-yos la isla a los musulmanes y torgar l'ataque y entorpecimiento a los convóies y naves de los comerciantes cristianos que daquella saleaben pel mar Mediterraneu.^[1]^[2]^[3] A pesar de que Mallorca quedó de nuevu en poder musulmán, sirvió pa sentar les bases del futuru poderíu naval catalán y pa fortalecer los contactos comerciales nel Mediterraneu.^[4]

La espedición, que terminó en cruzada, taba compuesta por fuercies de diversos territorios mediterráneos que sufrieren asaltos per parte de los pirates musulmanes. Amás de los contingentes apurríos por Pisa y Barcelona, tamién participaron Guillermo de Montpellier y Eimeric de Narbona, con caballeros, infantes y navíos, según diversos nobles del Rosellón y de Provenza. Coles mesmes, cuntó col sofitu del papa Pascual II y la participación de munchos señores de Cataluña y Occitania, según contingentes de la Italia septentrional y central, Cerdeña y Córcega. Los cruzaos fueron inspiraos seique pol ataque del rei noruegu Sigurd I en Formentera en 1108 o 1109 mientres la cruzada noruega.^[5]

El contingente militar aportó a la badea de Madina Mayurqa el 22 d'agostu de 1114, anque primero fondió ente'l faru de Cala Figuera y l'actual llocalidá de Cala Mayor, pa depués dirixise escontra la zona de Can Pastilla, onde s'atopaba un ampliu arenal que faltaba unos seis milles de les muralles de la ciudá.^[6] Anque llogró la victoria sobre los musulmanes qu'ocupaben Mallorca, Ramón Berenguer III tuvo que tornar a Barcelona a faer frente a una ofensiva almorávide qu'amenaciaba con apoderase de les sos tierres, polo que nun pudo consolidar el dominiu cristianu sobre les Baleares.^[4]

A finales de xunu, la espedición llegó a Eivissa, que'l so alcázar foi conquistáu'l 11 d'agostu, tres un asediu de trenta díes. Los cruzaos lliberaron a los cautivos cristianos, escalaron la isla y baltaron les fortificaciones.^[7] Envalórase que los cruzaos taben inspiraos seique pol ataque del rei noruegu Sigurd I en Formentera en 1108 o 1109 mientres la cruzada noruega.^[5]

El documentu pisanon llamáu Liber maiolichinus, fecháu ente 1117 y completáu en 1125, ye la fonte principal del eventu, amás de ser la referencia documental más antigua conocida a Cataluña y a los catalanes, yá que nél fai referencia al conde de Barcelona como Dux Catalensis o Catalanensis y catalanicus heros, ente que los sos súbditos son denominaos Christicolas Catalanenses.

↑ Javier Lacosta (16 de setiembre de 1999). «Mallorca 1229: la visión de los vencíos». Xunta islámica. Consultáu'l 31 d'ochobre de 2010.
↑ Pablo Piferrer, Francisco Pi Margall. «España: los sos monumentos y artes, la so naturaleza y hestoria.». Consultáu'l 2 de payares de 2010.
↑ Mandáu andalusí, Hamid Triki (mayu de 2003). «Itinerariu cultural de Almorávides y Almohades: Magreb y Península Ibérica». Xunta d'Andalucía. Consultáu'l 18 de payares de 2010.
↑ ^4,0 ^4,1 «Ramón Berenguer III el Grande». Biografíes y vides. Consultáu'l 16 d'avientu de 2010.
↑ ^5,0 ^5,1 Gary B. Doxey (1996), "cruciaos de Noruega y les Islles Baleares", Estudios escandinavos, 10-11. Nel Liber maiolichinus el rei de Noruega conozse namái como rex Norgregius, y rexístrase como la vela, con 100 barcos, anque'l rexistru más palantre sagues sesenta.
↑ Bartomeu Bestard (4 de xunetu de 2010). «L'asaltu pisano-catalán a Madina Mayurqa (II)». Editorial Prensa Ibérica. Consultáu'l 24 de marzu de 2011.
↑ S. Sobrequés, Els grans comtes de Barcelona, Vicens-Vives, 4ª ed., 1985, páxs. 152-53.

[Lacosta-1] Javier Lacosta (16 de setiembre de 1999). «Mallorca 1229: la visión de los vencíos». Xunta islámica. Consultáu'l 31 d'ochobre de 2010.

[2] Pablo Piferrer, Francisco Pi Margall. «España: los sos monumentos y artes, la so naturaleza y hestoria.». Consultáu'l 2 de payares de 2010.

[3] Mandáu andalusí, Hamid Triki (mayu de 2003). «Itinerariu cultural de Almorávides y Almohades: Magreb y Península Ibérica». Xunta d'Andalucía. Consultáu'l 18 de payares de 2010.

[bio-4] 4,0 ^4,1 «Ramón Berenguer III el Grande». Biografíes y vides. Consultáu'l 16 d'avientu de 2010.

[Gary_1-5] 5,0 ^5,1 Gary B. Doxey (1996), "cruciaos de Noruega y les Islles Baleares", Estudios escandinavos, 10-11. Nel Liber maiolichinus el rei de Noruega conozse namái como rex Norgregius, y rexístrase como la vela, con 100 barcos, anque'l rexistru más palantre sagues sesenta.

[6] Bartomeu Bestard (4 de xunetu de 2010). «L'asaltu pisano-catalán a Madina Mayurqa (II)». Editorial Prensa Ibérica. Consultáu'l 24 de marzu de 2011.

[7] S. Sobrequés, Els grans comtes de Barcelona, Vicens-Vives, 4ª ed., 1985, páxs. 152-53.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]